คิดยังไงกับกูวะ!

เรื่องมีอยู่ว่าผมมีเพื่อนคนนึงที่รู้จักกันมา 4 ปี เพื่อนคนนี้เข้าเป็น "ผู้ชาย" นะครับ ผมรู้จักกันตอนผมอยู่ ม.1 ตอนนั้นผมไม่ได้สนิทกันมากเท่าไหร่เพราะอยู่กันคนล่ะห้อง ที่ได้รู้จักกันเพราะเพื่อนผมนั้นสนิทกับเค้าแต่ที่ผมสนิทกันได้ก็คือในช่วงที่โรงเรียนพาไปทัศนศึกษาที่ต่างจังหวัด พวกอาจารย์ได้พากินข้าวที่ร้านๆนึงซึ่งอยู๋ในซอยลึกทำให้รถที่นั่งไปเข้าไปไม่ได้ทำให้ต้องนั่งรถรางที่ร้างเค้าเตรียมให้ ครูจึงต้องแบ่งคนขึ้นรถรางไปที่ละครึ่งเพราะคนเยอะ พอถึงที่ร้านอาหารผมก็ได้ไปนั่งกินกับกลุ่มเพื่อนซึ่งคนๆนั้นก็อยู่ด้วยเค้านั่งข้างๆผมพอกินอาหารเสร็จแล้วเค้าก็จะมีเครื่องเล่นต่างๆให้เข้าไปเล่นกันผมก็ไปเล่นนะ จนเพื่อนผมกลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ผมจึงไปนั่งรอรถรางที่จะมารับกลับอยู่หน้าร้านคนเดียวอันที่จริงก็มีเพื่อนที่รอรถอยู่เหมือนกันแต่ผมไม่รู้จักชื่อผมไปนั่งรอสักพ้กคนๆนั้นเค้าก็เดินมาหาผมแล้วถามผมว่าเห็นพวกเพื่อนๆมั้ยผมก็บอกไปว่ากลับไปรอที่รถกันหมดแล้วเค้าก็บอกว่า"ทำไมไม่รอกันเลยวะ"ผมก็หัวเราะแล้วเค้าก็มานั่งข้างๆผมซึ้งตอนนั้นเราก็ได้คุยกันได้ทำความรู้จักกันแล้วตอนนั้นในใจผมไม่รู้ทำไมผมรู้มีความสุขแปลกๆรู้สึกเขิน ผมได้ขอเค้าถ่ายรูปโดยบอกว่า"เค้าถ่ายคนอื่นเยอะแล้วเค้ายังไม่มีรูปแกเลย"เค้าก็ยิ้มๆแต่ก็ยอมให้ผมถ่ายพอสักพักรถรางก็มารับแล้วเราก็ขึ้นรถกลับกันเรื่องในตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกดีกับเค้ามากรู้สึกเขินจนไม่กล้ามองหน้า พอหลังจากวันนั้นผมรู้สึกว่าผมสนิทกับเค้ามากขึ้นไม่รู้ทำไมเหมือนกันเวลาหลังเลิกเรียนผมจะไปรอรถกลับบ้านผมจะไปรอตรงที่ๆเค้าไปรอซึ่งรถที่จะมารับผมไปรับคนละที่เลยทำให้บ้างครั้งผมตกรถเป็นประจำแต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะผมรู้สึกมีความสุขมาทุกครั้งที่ได้เจอเค้าหลังเลิกเรียนถึงจะได้คุยกันไม่นานเท่าไหร่ก็เถอะผมได้รู้ว่าบ้านเค้าอยู่ในอำเภอเดียวกับผมผมดีใจแล้วหลังจากนั้นผมก็พยายามตามหาบ้านของเค้าซึ่งก็หาไม่เจอ จนวันนึงผมได้ทักใน facebook ผมถามว่าทำอะไรอยู่เค้าก็ว่า"ไม่ได้ทำอะไรเพื่อนไม่อยู่"แล้วเค้าก็ชวนผมไปบ้าน ผมก็ไม่รอบอกตกลงไป แล้วผมก็ได้รู้แล้วว่าบ้านเค้าผมดีใจมากเลยครับแต่ผมก็ไม่ได้ไปบ้านเค้าบ่อยเหรอนะครับผมมารู้ที่หลังว่าแม่ของเค้ารู้จักต่กับยายผมแล้วตายเค้าเป็นเพื่อนกับตาผม ที่ผมไม่ไปไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปนะแต่ผมแกร่งใจทางบ้านของเค้ามากกว่า ผมไม่เคยบอกเค้านะว่าผมรู้สึกยังไงกับเค้าแต่ดูเหมือนกับว่าเค้าก็คิดแบบเดียวกับผมเหมือนกันเป็นบ้างที่เค้าเหมือนเค้าแอบมองผมแล้วก็ยิ้มพอผมมองไปเค้าก็หลบตาแล้วยิ้มแบบเขินๆ เค้าเหมือนเค้าใส่ใจผมนะตอนผมไปบ้านเค้ามือถือผมแบตหมดผมแค่พูดไปล่อยๆเค้าก็เอามือถือผมไปแล้วชาตให้ผมผมมองหน้าเค้าก็ยิ้มๆ ผมชอบที่จะไปช่วยงานเค้านะโดยที่งานตัวเองยังไม่เสร็จด้วยซ้ำเค้าก็ถามผมว่างานตัวเองเสร็จรึยังผมก็บอกไปว่าเสร็จแล้วเค้าก็ยิ้มแล้วทำงานต่อ ผมเคยไปเที่ยวกับเค้าและเพื่อนอีกคนนึงที่สนิทกันซึ่งเวลาไปเที่ยวไหนก็จะไปด้วยกันบ่อยๆ มีครั้งที่ต้องนอนเต็นท์ผมก็ต้องนอนกับเค้า 2 คน เพราะอีกคนไปนอนกับพ่อแม่ ผมเขินอายมากคับทำตัวไม่ถูกเลยแต่ก็เก็บอาการได้เวลานอนอยู่ผมชอบหันหน้าไปมองหน้าเค้าตรงๆผมเขินมากเพราะได้เห็นหน้าแบบใกล้ๆเพราะตอนที่เค้าตื่นผมไม่กล้ามองหน้าเค้าเลย บ้างทีผมก็รู้สึกว่าเค้าตื่นมาแล้วหันหน้ามาทางผมเหมือนกัน เค้าบอกผมว่าเค้าไม่มีแฟนแล้วเค้าก็เหมือนไม่เคยสนใจผู้หญิงเลยมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนคิดไปเองว่าเค้าก็มีใจให้ผมนะ จนตอนนี้ผมก็ไม่รู้ผมแค่คิดว่าถ้าเกิดเค้าได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ผมอยากจะให้เค้ารู้ว่านี่คือความในใจจากผมซึ่งผมไม่เคยบอกใครเลย อยากให้รู้ว่าถ้าเค้าคิดเหมือนกันก็อยากให้รู้ว่าผมก็คิดแบบเดียวกัน เรื่องของผมที่จริงมันก็มีต่อนะแต่ผมเล่าไม่หมด
ขอบคุณที่ทนอ่านนะครับ